Działalność w branży budowlanej należy do zyskownych, ale generuje wysokie koszty dla inwestorów. W związku z tym, firmy będące wykonawcami inwestycji zmuszone są do wystawiania faktur z odroczoną płatnością. Takie działanie niesie za sobą ryzyko utraty płynności finansowej firmy. Aby mu zapobiec można zastosować faktoring.
Do przykryć i pokryć dachowych doskonale nadają się płyty warstwowe. Jest to nowoczesny materiał budowlany. Szczelność, sztywność i łatwość w montażu uzyskuje się dzięki wysokiemu profilowi płyty. Dobrą izolację zapewnia rdzeń z wełny mineralnej lub styropianu zamknięty w okładzinach z ocynkowanej i stalowej blachy powlekanej. Zbędne jest dodatkowe uszczelnianie, gdyż zapewnia je odpowiednio dopasowany rdzeń. W efekcie znacznie obniża to koszty i usprawnia prace montażowe. Dachy z płyty warstwowej widzimy na halach, magazynach, sklepach wielkopowierzchniowych, pawilonach, kontenerach, budynkach inwentarskich i coraz częściej w budownictwie mieszkaniowym. Są one ekonomiczne i bezpieczne.
Ze względu na swoje szerokie zastosowanie, producenci i wykonawcy tego typu pokryć dachowych biorą udział w różnych inwestycjach, za które wystawiają faktury z odroczoną płatnością. W takiej sytuacji, aby zachować płynność finansową mogą zastosować faktoring.
Faktoring polega na wykupie przez podmiot świadczący usługę faktoringu (faktora) nieprzeterminowanych wierzytelności przedsiębiorstw (faktorantów) należnych im od kontrahentów (odbiorców) z tytułu dostaw i usług. Ponadto faktor może świadczyć na rzecz faktorantów dodatkowe usługi. Dzięki temu zabiegowi przedsiębiorstwo ma szanse na szybsze otrzymanie środków finansowych, ponieważ w wyniku transakcji sprzedaży faktor przekazuje w formie zaliczki ustalony procent wierzytelności. Faktor wypłaca klientowi ustaloną w umowie kwotę z faktury – pomniejszoną o prowizję.
Faktoring – co na ten temat mówi prawo.
Konwencja zawarta 28 maja 1988 r. to jedyny akt prawa międzynarodowego, który reguluje kwestie bezpośrednio związane z faktoringiem. Zgodnie z tym aktem, faktoring jest umową faktora z faktorantem, gdzie faktorant przenosi na faktora własność wierzytelności wynikającej z umowy sprzedaży dóbr klientom.
Polska nie ratyfikowała tej konwencji, ale stosuje zawarte w niej normy prawne. Umowy faktoringowe powstają w oparciu o zasadę swobody umów (art. 353 k.c.) i zdefiniowanych w kodeksie cywilnym umowach cesji i zlecenia. W praktyce w faktoringu biorą udział trzy podmioty: faktor, faktorant i kontrahent. W rzeczywistości umowa faktoringowa ma charakter dwustronny. Stronami umowy jest faktor i faktorant. Faktoring adresowany jest do przedsiębiorstw produkcyjnych, handlowych i usługowych, posiadających duże należności, prowadzące sprzedaż z odroczonym terminem płatności. Faktoring wymaga dysponowania dużym kapitałem finansowym, dlatego tą działalnością zajmują się banki i instytucje od nich zależne.
